انواع سنسورهای سنجش میزان اکسیژن محلول در آب :

– روش پلاروگرافی یا سنسورهای پلاروگرافیک :

سنسورهای پلاروگرافی دارای یک آند نقره ای و یک کاتد مس یا طلا هستند. این موارد نیاز دارند

که سنسور قبل از استفاده روشن شود یا قطبی شود – این مرحله حدود 10 دقیقه طول می کشد.

سنسورهای پلاروگرافی طول عمر بیشتر نسبت به سنسورهای گالوانیکی دارند زیرا همیشه روشن نیستند

(یعنی همیشه قطبی نمی شوند).


– سنسورهای گالوانیکی :

سنسورهای گالوانیک دارای یک آند روی و یک کاتد نقره هستند. این موارد به سنسور اجازه می دهند که

سنسور به طور مداوم قطبی شود حتی زمانی که دستگاه خاموش است، بنابراین نیازی به دوره گرم

کردن نیست. همیشه روشن بودن یک اشکال دارد – این سنسورها عمر کوتاه تری نسبت به سنسورهای

پلاروگرافی دارند .


سنسورهای نوری :

سنسورهای نوری و الکتروشیمیایی شباهت هایی دارند.این حسگرها فشار اکسیژن محلول در نمونه را

اندازه گیری می کنند. قرائت‌های خام به صورت DO% بیان می‌شوند و تنها متغیری که بر DO% تأثیر

می‌گذارد فشار هواست. هرچه فشار هوا بیشتر باشد، اکسیژن بیشتری داخل آب وارد می شود.

توجه به این نکته ضروری است که مقدار DO mg/L از DO، دما و شوری محاسبه می شود. مانند سنسورهای الکتروشیمیایی، هنگام استفاده از سنسورهای نوری به هیچ معرف نیاز نیست.

هر دو نوع سنسور نیز هنگام اندازه گیری مستقیماً در نمونه قرار می گیرند.